Dearbhla Quinn, Dublin Ireland/Brussels, Belgium, SSH Blog Correspondent
Street harassment is a fact of life for women and LGBQTIA people living in cities all over the world, however, since arriving in Brussels, I have experienced more street harassment than ever before and it was my frustration with this that inspired me to volunteer to contribute to this blog.
Hollaback! an international organisation of activists dedicated to combatting street harassment, works to empower those who are harassed, and Ingrid Vanderhoeven, one of the four founders of the Brussels branch, kindly agreed to discuss their work with me.
Ingrid explains that while Hollaback! is “an international movement with local volunteers and activists”, it is also a method “to respond to street harassment. It’s responding in a way that suits you and it started out as a blog, but now it’s turned into an international movement …Through the internet, but also through on the ground activism, through street actions and yeh, stuff like that.”
Ingrid was born in Brussels, grew up in Flanders and speaks Dutch, and it was only upon arriving back Brussels for university that she first encountered consistent street harassment.
“I had one particularly bad incident in which a group of men followed me and one grabbed my eh… vagina,” she said. After this and other incidents, Ingrid began to change her own behaviour in an attempt to avoid these unpleasant encounters. However, upon returning to Brussels after some time away, her perspective changed.
“(I realised) how much I’d given up my freedom and it was only just coming back into Brussels (that) I decided to do something about it.”
When Ingrid attended the Brussels ‘Slutwalk’ in 2011, she discovered a like-minded community both on and off-line. On the Slutwalk Facebook group “there was a German girl (Angelika Hild) that posted something about Hollaback, and we started a conversation and there with two other girls I didn’t know…one was American (Anna Whaley) and another one was also Belgian (Julie Richel), like me, but from the French speaking part…we just came together in a café and we just discussed if we could start one in Brussels, and that’s how Hollaback Brussels started.”
Inspired by their experience at the ‘Slutwalk’, which Ingrid described as an “empowering… demonstration against rape culture”, these four girls were ambitious in their desire to make Hollaback more than just an online platform.
“When we started we had these ideas of creating empowering experiences for women by sharing our stories of street harassment together, like our experiences, in a sort of sharing circle, and then going back to the spot where it happened. And we started doing and then writing in chalk on the pavement that this was the place where I was street harassed, but also leaving a message for their harasser,” she said.
“Chalk Walks” have become something of a Hollaback! Institution, and hearing these same methods and sentiments from Ingrid as I’d heard from Vanessa of the Dublin branch, I got a strong sense of the unity existing within this network of feminist activists and like Vanessa, Ingrid is confident in her identity as a feminist. “There seems to be a reluctance to identify with the word ‘femme’ in feminist, people want to be called humanists… But I do consider myself a feminist,” she stated.
Hollaback! Brussels is currently in a stage of renewal as Ingrid is the only remaining original member still living in Brussels. This renewal makes it clear that feminism is not just for femmes. “There’s now a guy that joined, which is nice. So it’s just me and Quentin at the moment and there’s three new people joining, so I think we’ll be going through a change, because when they join they will have new ideas, new plans.”
Ingrid and her team seem to have no shortage of new ideas, from branching out from collecting stories, to using this experience to conduct a research, to visiting schools. “We have a little creative project for school, that when we find the funds, that we would like to do” as well as “developing a box with cards that can be given to harassers…we wanted to provide people with a sort of reacting kit.” It is no exaggeration when Ingrid concludes, “We have a lot of ideas.”
Dearbhla graduated from BESS (Business and Sociology), in Trinity College Dublin, last year. She currently lives in Brussels, Belgium, where she has a think-tank internship working in the areas of gender, equality, and employment. Follow her on Twitter @imoshedinheels and her blogs.
TRANSLATION BY SENNA REES:
Straatintimidatie maak deel uit van het dagelijkse leven van vrouwen en LGBTQIA mensen over de hele wereld. Maar sinds mijn aankomst in Brussel heb ik meer straatintimidatie moeten ondergaan dan ooit, en dit vormde de bron van mijn inspiratie om een bijdrage aan deze blog te leveren.
Hollaback, een internationale organisatie toegewijd aan de bestrijding van straatintimidatie, streeft ernaar de slachtoffers een stem te geven, en Ingrid Vanderhoeven, een van de vier oprichters van de Brusselse afdeling, was zo vriendelijk om hun werk toe te lichten.
Ingrid leg uit dat hoewel Hollaback! “een internationale beweging met plaatselijke vrijwilligers en activisten” is, het ook een manier is om ‘om te gaan en te reageren op straatintimidatie’. “Het is een reactie geven op je eigen manier die jou het beste past, en het begon allemaal als een blog, maar nu is het een internationale beweging geworden… Dankzij het internet, maar ook door plaatselijke acties en acties op straat, en jah, zulke dingen.” Ingrid groeide op in Brussel en leerde straatintimidatie te aanvaarden als een constante van het leven, totdat ze op een dag een zeer nare ervaring meemaakte. “Het was voornamelijk door een zeer ongewenst voorval, waarin een groep mannen me volgde en een ervan graaide naar mijn…euhm… vagina.” Na deze en andere ervaringen, begon Ingrid haar gedrag te veranderen in de hoop deze onaangename confrontaties te vermijden. Maar bij haar terugkeer in Brussel na een tijdje weg te zijn, begon haar perspectief te veranderen: “ik besefte hoeveel vrijheid ik had opgegeven en het was bij mijn terugkeer naar Brussel dat ik besloot om er iets aan te doen”.
Toen Ingrid de Brusselse versie van de “Slutwalk” in 2011 bijwoonde, ontdekte ze een gelijkgestemde gemeenschap zowel on-line als offline. “En zo deed ik mee in die Slutwalk en was er een Facebook event en een Facebook groep en daarin zat een Duits meisje (Angelike Hild) die iets poste over Hollaback, en we begonnen een discussie en er waren twee andere meisjes die ik niet kende… eentje was een Amerikaans (Anna Whaley) en de andere een Belgische (Julie Richel) zoals ik, maar uit het Franstalige gedeelte. We ontmoetten elkaar in een café en we besproken of we eentje in Brussel zouden kunnen oprichten, en zo begon Hollaback Brussels.”
Geinspireerd door haar ervaring tijden de “Slutwalk”, die Ingrid beschrijft als een krachtige demonstratie tegen de rape culture, waren deze vier dames ambitieus om Hollaback om te vormen tot meer dan een online platform. “Toen we begonnen hadden we enkele ideeën om daadkrachtige ervaringen te creëren voor vrouwen, door het delen van onze eigen verhalen van straatintimidatie, in een soort van kring, en dan terug te gaan naar de plaats van het voorval. En dat deden we en dan schreven we ook in krijt op de stoep ‘dit was de plek waar ik werd lastig gevallen op straat”, en lieten we ook een boodschap na voor de dader.’
‘Chalk Walks’ zijn zowat een Hollaback! gebruik geworden, en toen ik dezelfde methodes en opvattingen hoorde van Ingrid zoals die van Vanessa van de Dublin afdeling, kreeg ik een zeer sterke indruk van eendracht binnen dit netwerk van geëmancipeerde activisten. En net zoals Vanessa is Ingrid overtuigd van haar identiteit als feministe. “Er lijkt wel een afkeer te zijn om geïdentificeerd te worden met het woord ‘femme’ in feminist, mensen worden liever humanisten genoemd… Maar ik beschouw mezelf als feminist.’ Hollaback! Brussel doorgaat in feite een stadium van hernieuwing, want Ingrid is de laatste van de vier stichtende leden die nog in Brussel woont. Die hernieuwing maakt duidelijk dat feminisme niet enkel voor ‘femmes’ is: “er is dus nu een man die erbij is gekomen, wat leuk is. Het is dus nu enkel ik en Quentin op dit moment, en er zijn drie nieuwe leden, dus ik denk dat er verandering op til is, want met hun erbij zullen er ook nieuwe ideeën en nieuwe plannen ontstaan.” Hollaback! Brussel en hun associatie met holebi verenigingen zijn een goed voorbeeld van hoe feministische organisaties partneren met andere verenigingen om steun te bieden aan de slachtoffers van gendergerelateerd geweld.
Ingrid en haar team hebben geen tekort aan nieuwe ideeën, gaande van het inzamelen van verhalen, het gebruiken van die ervaringen om onderzoek te verrichten, tot het bezoeken van scholen. “We hebben een creatief projecteren voor op school dat we zouden willen gebruiken als we de fondsen ervoor verwerven” “We willen ook een doos met kaarten ontwikkelen om die te geven aan de daders… We willen mensen een soort van ‘reactie kit’ geven. Het is niet overdreven wanneer Ingrid besluit dat ze “heel veel ideeën” hebben.
